Terug

Nieuws / Geef Acht!

Geef Acht!

Geef Acht!

29 januari 2021

Terwijl ik in een kerk zit mee te luisteren met de afscheidsdienst en de regen zacht tegen het raam aan klettert, komt de vraag weer naar boven die iemand me afgelopen week stelde: "Hoe begon dit werk eigenlijk voor jou?" Lastige vraag, want welke tijd wordt hiermee bedoeld? De huidige tijd? Het werken in coronatijd? Het werk als begrafenisondernemer? Of nog eerder, het werk binnen de uitvaartbranche?

Het brengt me terug naar één van de eerste uitvaarten waarbij ik mocht meelopen. Ik kwam net bij de Koninklijke Marine vandaan, vouw in het overhemd, schoenen glimmend gepoetst en haren keurig opgeschoren. Ik kom als tweede generatie uit een uitvaartfamilie maar wist inhoudelijk niet bijzonder veel van uitvaarten en begon na mijn opleiding tot uitvaartverzorger bij een familiebedrijf in het Gooi. Eerst om te assisteren bij uitvaarten, want: al doende leert men en bij dit vak, naja deze roeping, draait het erom dat je alles van de hoed en de rand weet.

Een jonge meid (18 jaar) was omgekomen door een verkeersongeval. Los van dat het dus zeer plotseling was, was ze ook nog eens enorm jong. Ze had veel sociale contacten en het werd een gigantisch drukke uitvaart. Familie, vrienden, sport-, studentenvereniging, ga zo maar door. De kerk zat afgeladen vol. Iedereen keurig in het zwart en bijna allemaal met een bloem in de handen, om na afloop op het graf te leggen.

Je leert een hoop voor je twintigste, maar niet hoe je ermee om moet gaan dat er zoveel ogen huilend naar je kijken terwijl je, voor de kist uit, door het kerkpad loopt. Ik kwam net uit dienst en had daar vooral geleerd dat je emoties moest kunnen uitzetten. Zodra je in de houding komt en je hoort: “Geeft acht!” gaat die knop om. Blik op oneindig en verstand op nul. Maar hier kon dat niet want de tranen liepen langzaam over m’n wangen en strak voor je uitkijken en doen alsof er niets aan de hand is, werkt dan niet helemaal. Terug achter in de kerk vraag ik aan de uitvaartleider hoe hij hiermee omgaat en hij legt me uit dat het goed is. Wat je voelt mag er altijd zijn, als je niets meer voelt, moet je er mee stoppen.

Zo is het, bijna 15 jaar later, nog steeds. Bij elke uitvaart zijn er emoties, van partner, kinderen, kleinkinderen, vrienden of bekenden. Deze mogen er zijn in welke vorm dan ook, dat is één van de mooiste aspecten van mijn vak. Elke uitvaart is anders, elke familie is anders, emoties zijn anders, maar het draait altijd om de liefde! Al doende leer je dat je je emoties mag tonen maar dat ze, professioneel gezien, nooit de overhand krijgen tijdens het begeleiden van een uitvaart.


Het laatste nieuws

Wat is veraarden
Wat is veraarden

14 augustus 2023

Nu is het nog niet mogelijk in Nederland, maar er is een sterk groeiende belangstelling...

Virtuele rouwkaart
Virtuele rouwkaart

14 augustus 2023

VIRTUELE ROUWKAART Deel eenvoudig en snel de kennisgeving of uitnodiging met familie, vrienden, relaties en...